ศิลปะประชานิยม คือ ชื่อของแบบอย่างศิลปะ (รู้จักกันในนามของศิลปะสัจจะนิยมใหม่ และคติดาดาใหม่ด้วย) ซึ่งเกิดจากกระแสการพัฒนาตัวของขบวนการพาณิชย์ศิลป์ และมีลักษณะสะท้อนวัฒนธรรมของมวลชนในระบบสังคมอุตสาหกรรม เช่น ผลงานศิลปะที่ใช้รูปแบบของแถบภาพการ์ตูน หรือใช้รูปแบบของอาหารยอดนิยม หรือรูปแบบของสลากยี่ห้อสินค้า ศิลปะประชานิยมนี้พัฒนาขึ้นในนครนิวยอร์กในช่วงปลายทศวรรษที่ 1950 เป็นขบวนการด้านศิลปะที่ต้านขบวนการ ลัทธิสำแดงพลังอารมณ์แนวนามธรรม ซึ่งกำลังมีบทบาทสำคัญอยู่ในวงการศิลปะในระยะกึ่งทศวรรษที่1960 เนื่องจากศิลปะประชานิยม สร้างผลงานที่แสดงลักษณ์ของคน สัตว์ สิ่งของ ซึ่งตรงกันข้ามกับแนวทางของศิลปะในลัทธิสำแดงพลังอารมณ์แนวนามธรรม และศิลปะประชานิยมนี้เข้ามาแทนที่ในฐานะของผู้นำ ขบวนการศิลปะล้ำยุคในประเทศสหรัฐอเมริกาในระยะหลังของทศวรรษนั้น ศิลปะประชานิยมเริ่มได้รับความนิยมลดน้อยถอยลงเนื่องจากกระแสคลื่นลูกใหม่ของแบบอย่าง ศิลปะแบบสารัตถศิลป์และศิลปะขอบคม เข้ามาแทนที่ในภายหลัง ศิลปินผู้นำของขบวนการ ศิลปะประชานิยม ได้แก่ แจสเปอร์ จอห์น (ค.ศ.1930- ) โรเบิร์ต เราเชนเบิร์ก (ค.ศ.1925- ) แอนดี วอร์โฮล (ค.ศ.1931 – 1987) ลาร์รี รีเวอร์ส (ค.ศ.1923- ) แคลส์ โอล์เดนเบิร์ก (ค.ศ.1929- ) รอย ลิคเตนสไตน์ (ค.ศ.1923- ) จอร์ช ซีกัล (ค.ศ.1924-) และโรเบิร์ต อินเดียนา (ค.ศ.1928- )