เป็นแบบอย่างศิลปะและมัณฑนศิลป์ช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 18  โดยเฉพาะในประเทศฝรั่งเศส รัชสมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 เป็นการตกแต่งในลักษณะสวยงามวิจิตรบรรจงและแสดงออกด้วยลวดลาย หรือเรื่องราวที่บันเทิงเริงรมย์โดยใช้เส้นที่คดเคี้ยวไปมาในแบบของ ยุคบาโรก แบบชนชั้นสูงในอิตาลี แต่ในขณะที่ย่อส่วนกว่าขบวนการโรโกโก ส่อแสดงถึงการต่อต้าน ศิลปะแบบคลาสสิก ซึ่งมีการประดับประดาอย่างมากในสมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ดังจะเห็นได้จากการออกแบบตกแต่งภายในของพระราชวังแวร์ซาย ศิลปกรรมโรโกโก มักเน้นเรื่องการถ่ายทอดแสง ภาพทิวทัศน์ หรือเรื่องราววิถีชนบทที่ดูกระจุ๋มกระจิ๋มอบอุ่นเป็นกันเองกว่า บางครั้งก็เป็นภาพชีวิตในท้องทุ่ง ผลงานอย่างนี้มีลักษณะที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ผสมผสานกับการประดิษฐ์ตกแต่ง ศิลปินเด่นในแบบนี้ได้แก่ ซอง อองตวน ว๊อตโต (ค.ศ.1684 – 1721) ฟรองซัวบูเซ (ค.ศ. 1703 – 1770) และ ซองโอโนเล ฟรากอนาร์ (ค.ศ. 1732 – 1806) ประติมากรรมโรโกโกก็อยู่ในลักษณะที่อ่อนไหวบอบบางและมีขนาดเล็ก ผลงานของ โกลดิยอง (ค.ศ. 1783 – 1814) เป็นแบบอย่างของประติมากรรมประเพณีโรโกโก ส่วนงานศิลปะของประเทศอิตาลีที่สะท้อนให้เห็นอุดมการณ์ของศิลปะโรโกโกได้ดีที่สุดเห็นจะได้แก่ ผลงานจิตรกรรมขนาดใหญ่ที่โปร่งเบาตาเต็มไปด้วยความหรูหราร่าเริง สอดแทรกเรื่องราวสะเทือนอารมณ์ของจิตรกร โจวันนิ บัตติสตา ติโปโล (ค.ศ. 1696 – 1770)